Verslagen rijden we naar huis. Of we veel gepraat hebben kan ik me niet meer herinneren. De wereld lijkt onwerkelijk. Thuis gekomen hang ik mijn jas op en loop naar de keuken. De werkelijkheid dringt tot me door en komt als een dolk in mijn hart terecht. Mijn hele wezen huilt en ik kan alleen maar uitbrengen, 'mijn kind gaat dood'. Robert pakt me beet en houd me tegen zich aan tot ik rustig ben. Ik ga zo snel mogelijk mijn tas pakken omdat ik Nick daar niet alleen wil achter laten. Hoe moet hij zich voelen?
Gelukkig heb ik van mijn huisarts pilletjes gekregen om rustig te worden. Robert heeft nog wat slaappillen liggen. Deze neem ik mee naar het ziekenhuis. Ik vraag aan de verpleegster of ze voor Nick ook iets hebben om te kunnen slapen. Er wordt een bed naast dat van hem geplaatst. We houden elkaar stevig vast en huilen veel. Steeds pakken we elkaars hand vast als we in bed liggen. We troosten elkaar voor zover dit kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten