Het Maasstadziekenhuis

Woensdag 19 februari

De telefoon gaat, ik ben boven dus volg het gesprek niet. Mijn zoon roept even later dat hij zich om twee uur moet melden voor een longpunctie in het Maasstad ziekenhuis. Ik raad hem aan om wat spullen in te pakken voor als hij moet blijven. Dit lijkt hem niet nodig maar hij doet het toch maar. Iets over half twee komen we aan bij het ziekenhuis. Het is er mega groot. We melden ons op de longafdeling. Je kamer is nog niet klaar zeggen ze tegen Nick. Verbaasd kijken we de vrouw aan.

Moet hij blijven dan, vragen we. Ja, wisten jullie dit niet? De vrouw kijkt ons net zo verbaasd aan. Ik dacht dat dit duidelijk was. Nee, we dachten dat hij alleen voor een longpunctie zou komen. Er bleek een groot misverstand.
Omdat de foto's en scans erg verontrustend waren hebben ze ervoor gezorgd dat hij met spoed opgenomen kon worden om allerlei onderzoeken te starten. Nick schrikt hier van. Na de eerste schok vond hij het toch eigenlijk wel fijn. Nu konden ze verder kijken wat er aan de hand is. De rest ging als een sneltreinvaart. Er kwam iemand langs voor een intake gesprek met zelfs heftige vragen als - wie mag er over je leven beschikken als je het zelf niet meer kan? Mijn moeder zei Nick. Ik moest wel even slikken. Er kwam een diëtiste langs die precies opschreef wat hij at, er kwamen mensen langs om een hoop buisjes bloed af te nemen en er werd meteen een infuus ingebracht voor als er iets toegediend moest worden. Aan het eind van de dag kwamen de artsen vertellen dat hij de volgende dag een leverpunctie zou krijgen. Dit zou niet onder narcose zijn alleen zijn huid zou verdooft worden. Ze zouden twee hapjes uit zijn lever halen om te onderzoeken. Arm kind. Ze vertelden wel dat ze er van uitgingen dat het kanker is tot het tegendeel bewezen is. Dit was wel een klap in het gezicht. Morgen zouden ze ook een foto van zijn teelballen maken omdat het ook zou kunnen dat daar de kanker vandaan komt. Ze zouden ook markers zetten op het bloed om precies te weten wat voor soort kankersoort het was. Morgen konden ze meer vertellen. Toch blijf je hopen dat ze het mis hebben, al ging ik in mijn achterhoofd er van uit dat het erg is en de uitslag echt niet positief zal zijn.