Mijn dochter is zwanger. Wat waren we hier blij mee! En het wordt ook nog een meisje. We hebben al een kleinzoon dus je zult de blijdschap van ons en haar begrijpen. Dit hele gebeuren werpt nu een enorme schaduw over deze blijdschap. Haar werk is nu erg zwaar. Ze werkt in de buitenschoolse kinderopvang. Het bukken en vele staan eisen hun tol. Nu het zo slecht met haar broer gaat lukt het haar geestelijk ook niet meer om haar werk vol te houden. Ze vraagt me of ik met haar mee wil naar de bedrijfsarts waar ze een gesprek heeft. Natuurlijk ga ik met haar mee. Zenuwachtig zitten we te wachten tot we binnen mogen komen. Gelukkig treffen we een zeer begrijpende arts die meteen zegt dat ze tot na haar zwangerschap niet meer hoeft te werken. Af en toe even je neus laten zien op het werk is voldoende. Wat een opluchting voor ons allebei. Dit betekend dat zij rustig aan mag doen en dat ik niet meer op hoef te passen. Ik kan dus al mijn aandacht aan mijn andere kind geven.
Met mijn werk heb ik geregeld dat ik kan komen werken als het gaat. In totaal heb ik drie maanden zorgverlof. Samen letten we nu op Nick en kunnen we op en neer naar het ziekenhuis. Dat is fijn.
Fijn dat die arts begrip toonde... Toen mijn vader kanker had was ik ook zwanger... En inderdaad heel fijn dat jullie samen voor nick kunnen zorgen
BeantwoordenVerwijderenliefs sanne
Lieve Judith, ik heb net een reactie geplaatst op je vorige blog.. maar wat is dit schrikken. Ik heb er een knoop van in mijn maag. Ben net zelf mama geworden van een derde kindje en tja... wat moet ik zeggen. Dit wil je echt niet meemaken. En als het dan toch gebeurt, hoe sla je je er doorheen? Ik wens jou/ jullie heel veel sterkte toe. Hoop op veel mooie momenten tussen alle spanning door. Hoe gaat het nu met jullie?
BeantwoordenVerwijderenLieve groetjes,
Miriam