dinsdag 1 april 2014

Daniel den Hoed



Op maandag 24 februari is Nick over gebracht naar Daniel den Hoed kliniek. Per ambulance vertrokken we. Nick vond het vreemd want hij kon best lopen vond hij. Toch moest hij zittend gebracht worden op een brancard. Ik mocht naast hem zitten. We hadden geen idee waar de kliniek zich bevond. Door het raam van de ambulance konden we maar een klein stukje weg zien. De weg was opgebroken waardoor we moesten omrijden. We kwamen aan bij de achterkant van de kliniek. Het was nog ouder dan ik dacht.

 Mijn oma heeft hier gelegen toen ik twaalf jaar oud was. Ik ben daar toen één keer geweest en vond het een vreselijk ziekenhuis. Uit de verhalen van mijn moeder was dit ook zo. Mijn oma had ook kanker en werd daar behandeld. Ze mocht niet de hele dag in haar bed liggen en werd aan een tafel gezet. Toen mijn ouders binnen kwamen lag ze met haar hoofd op de tafel te slapen. De familie is daar zo boos om geworden dat mijn oma meteen weg werd gehaald en bij mijn tante in huis kwam. Dit is nu 34 jaar geleden.

We kwamen dus aan bij de achterkant van het ziekenhuis. De straat was erg ongelijk en de deur waar we door naar binnen moesten ging niet automatisch open. Nick moest van de brancard af stappen omdat het anders niet lukte om naar binnen te komen. Je zal toch niet kunnen lopen, dan heb je echt een probleem. We liepen een paar gangen door en arriveerden op de afdeling waar hij opgenomen zou worden. Wat een vreselijke oude rommel. Ik kon wel huilen! Moest ik mijn kind hier achter laten? In het Maasstad ziekenhuis had je een televisie met tip toetsen. Je kon erop internetten, je menu uitzoeken, enz. Ik mocht elke dag blijven slapen, kreeg eten en drinken. Nu kwam hij op een zaal voor twee personen terecht. Hij krijgt een bed bij het raam. Ik vraag of ik mag blijven, dat mag niet. Wat een tegenvaller. Nick krijgt een pil tegen de misselijkheid. Ik leg uit dat dit niet werkt omdat hij daar van moet braken en dan zijn sonde uitspuugt. 'Dit is niet het Maasstad', wordt bot geantwoord. Ik ben verbaasd over de hardheid van woorden. Hebben ze geen idee hoe wij ons op dit moment voelen? Wat een verschil met het vorige ziekenhuis waar ze zo lief voor ons waren. Vijf minuten later braakt hij de sonde er voor een deel uit. Ik ren de gang op om iemand te roepen. De arts komt meteen en verwijdert de slang. Uit woede begin ik meteen te huilen en doe mijn beklag bij de arts. Ze begrijpt mijn boosheid.
 Vorige week heeft hij zijn sonde er ook al een keer uit gespuugd toen hij draadjesvlees at. Dit gebeurde precies toen ik even naar huis was om mijn tas te pakken. Er wordt een nieuwe sonde geplaatst maar nu eentje die in de dunne darm eindigt. Deze spuug je minder snel uit zegt de arts. De verpleegster die eerst zo bot tegen ons deed bleek later eigenlijk heel lief te zijn. Ze hadden overlegt en ik mocht toch blijven slapen

1 opmerking:

  1. Oh wat naar zo'n ouderwets ziekenhuis. .. zeker als je dat andere ziekenhuis ''gewend'' was. En inderdaad hoor mensen, artsen, verpleegsters kunnen soms bod reageren. .. dat vertelde mijn vader ook toen mijn ziek (kanker) was. Maar ja het zijn ook maar mensen die net als wij allemaal iets op een verkeerde manier brengen moeten we maar denken. .. gelukkig dat ze later toch meelevend hebben gehandeld en zo hoort het ook. Wat een mooie foto van je zoon. Hij heeft een lieve uitstraling. Ik lees al je posts hoor.

    Dikke knuffel sanne

    BeantwoordenVerwijderen